ενα μεγαααλο σπιτη

ενα σπιτη με πολλα ασυμμετρα παραθυρα, ενα σπιτη σκοτεινο,

ενα σπιτη με βαθυ μπλε φως, ενα σπιτη που δεν μιαζει για σπιτη,

ενα σπιτη ανοιχτο για αυτους που δεν φοβουντε την ελλειψη πορτας,

ενα σπιτη για αυτους που δεν φοβουνται το σκοταδι..και τη συγκατικηση,

ενα σπιτη ομορφο, αγριο, φιλικο με κρυμενη ομορφια

που σε ελκυει να μπεις μεσα του να την ανακαλυψης,

ενα σπιτη γεματο με μαγικα χρωματα,

ενα σπιτη με αδιεξοδα με λαβυρινθους

τοσο μεγαλο αλλα κε τοσο μικρο και..ζεστο.
ενα τετοιο σπιτη εχω και ειναι ανοιχτο σε ολους

τα αστερια ειναι στο βυθο

Μοιρες

Υπαρχουν φορες που νιωθουμαι τη μοιρα να κλεινει
γυρο μας σαν χερι γυρο από πομολο πορτας.
ναι μπορουμαι να αντισταθουμαι.
Αλλα ένα πομολο που δεν γυριζει
μια πορτα που κολαει και δεν ανοιγε
είναι ενοχλητικη για τους ( θεους),
και οι (θεοι) μπορει να αποφασισουν
να την ανοιξουν με μια κλοτσια.
Η ακομα χειροτερο,
μπορει να απομακρυνθουν αηδιασμενοι,
αφηνοντας μας να κρεμομαστε βουβοι
από τους σφιχτους μεντεσεδες μας,
εχοντας χασει τη μοναδικη ευκαιρια στη ζωη μας
να ανοιχτουμε στον περιτο κινδυνο,
και επομενος και στη γοητεια της ζωης.