Της θάλασσας τα... Κ

κάλμα και κύμα
και τα δυο φουσκώνουν ιδιαίτερα αρμονικά
όμορφα κυματιστά και απρόοπτα ξαφνικά
ξεχειλίζοντας το ποτήρι οργής
της οργής που όμορφα τσακώνετε και συζεί με τη γαλήνη

Ενα περασμα απο το Αλγερι

Η προδομένη μυρωδιά της νοσταλγίας δεν υπάρχει πια.
Μια χαμένη αίγλη φέρνει ένα απρόσμενο θαλασσινό αεράκι,
μια σκέψη φτερουγίζει στο βυθό του μπλε.
κάποια ελπίδα πεταμένη σε απρόσιτα σκουπίδια.
Ένα χρώμα μελαγχολικό,
Πίνω στην υγεια της λησμονιάς
Δεν με παρασύρει δεν με ξεγελάσει
Όμως με σπρώχνει να πηδήξω στο κενό
Ξέρω που είναι το φως
εκι στη θάλασσα εκι στο φάρο
εκι που τα πουλιά κάνουν κύκλους στα ανοιχτα
εκι που άφησα τη σκέψη μου να πυροβολεί τη
φαντασία μου, εκι στο Αλγέρι.