Curasao..like amsterdam

Μια γεφυρα κομμενη..

... ένα καράβι χωρίς πανιά,

ένα νεύμα την προσμένει,

μια θάλασσα πλατιά.

wild sea wild rocks...

...beautiful relationship

back to the sea..

στους καταρράκτες της χαράς και της λύπης σε άκουσα,
στις εφημερίδες της παράνοιας σε διάβασα,
στις οθόνες του διαστημόπλοιου της λαχτάρας σε έψαξα,
στις μαραμένες ηλιαχτίδες της αφοσίωσης σε αγνάντεψα,
στη γη της αγωνίας σε βρήκα,
στον ιπτάμενο σκοτεινό πύργο της συννεφιασμένης θλίψης σε πολιόρκησα,
στις γυμνές βουνοκορφές στην έρημο της μοναξιάς σε πίστεψα,
στις διασταυρώσεις της ευγνωμοσύνης σε ακολούθησα,
στις νόθες ευτυχίες της μίζερης ζωής σε εγκατέλειψα,
στις μπαρόβιες καρέκλες της περαστικής ματαιοδοξίας σε θυμήθηκα,
στους πλούσιους ναούς της απλότητας σε λάτρεψα,
στις διαπλεκομενες ανταύγειες της καθαρής συνείδησης σου έκανα έρωτα,

στις μεγάλες λεωφόρους, στα σκοτεινά σοκάκια, στις βρώμικες γωνιές,
στα απέραντα καταπράσινα λιβάδια, στα άγρια δάση, στη καμένη γη,
στα παγωμένα βουνά, στα θερμά λουτρά, στα απόκρημνα γκρεμνά,
στις μυστικές σπηλιές, στις ομαλές πλαγιές, στις πολλές φωνές,
στις απόμερες ακρογιαλιές,

πέρασες και έμεινες για πάντα.

..fire in the sky

Η θάλασσα λειπατε για τη καπνισμένη θλίψη που οι φλόγες της αδιαφορίας πυρπόλησαν

dark..fired sunset

Κάποιοι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για νάνε άνθρωποι για νάνε ζώα ούτε καν για ερπετά. Γεννήθηκαν μόνο για να μας επιβεβαιώνουν με τον πιο μισητό τρόπο ότι και εμείς είμαστε τα ίδια..
ποτέ δεν θα ξαναδούμε αυτό που δεν φροντίσαμε να δουν οι επόμενοι

Φωτιά στη σκέψη μου
φωτιά στη μνήμη μου
φωτιά στη καρδία μου

Της θάλασσας τα... Κ

κάλμα και κύμα
και τα δυο φουσκώνουν ιδιαίτερα αρμονικά
όμορφα κυματιστά και απρόοπτα ξαφνικά
ξεχειλίζοντας το ποτήρι οργής
της οργής που όμορφα τσακώνετε και συζεί με τη γαλήνη

Ενα περασμα απο το Αλγερι

Η προδομένη μυρωδιά της νοσταλγίας δεν υπάρχει πια.
Μια χαμένη αίγλη φέρνει ένα απρόσμενο θαλασσινό αεράκι,
μια σκέψη φτερουγίζει στο βυθό του μπλε.
κάποια ελπίδα πεταμένη σε απρόσιτα σκουπίδια.
Ένα χρώμα μελαγχολικό,
Πίνω στην υγεια της λησμονιάς
Δεν με παρασύρει δεν με ξεγελάσει
Όμως με σπρώχνει να πηδήξω στο κενό
Ξέρω που είναι το φως
εκι στη θάλασσα εκι στο φάρο
εκι που τα πουλιά κάνουν κύκλους στα ανοιχτα
εκι που άφησα τη σκέψη μου να πυροβολεί τη
φαντασία μου, εκι στο Αλγέρι.

ενα μεγαααλο σπιτη

ενα σπιτη με πολλα ασυμμετρα παραθυρα, ενα σπιτη σκοτεινο,

ενα σπιτη με βαθυ μπλε φως, ενα σπιτη που δεν μιαζει για σπιτη,

ενα σπιτη ανοιχτο για αυτους που δεν φοβουντε την ελλειψη πορτας,

ενα σπιτη για αυτους που δεν φοβουνται το σκοταδι..και τη συγκατικηση,

ενα σπιτη ομορφο, αγριο, φιλικο με κρυμενη ομορφια

που σε ελκυει να μπεις μεσα του να την ανακαλυψης,

ενα σπιτη γεματο με μαγικα χρωματα,

ενα σπιτη με αδιεξοδα με λαβυρινθους

τοσο μεγαλο αλλα κε τοσο μικρο και..ζεστο.
ενα τετοιο σπιτη εχω και ειναι ανοιχτο σε ολους

τα αστερια ειναι στο βυθο

Μοιρες

Υπαρχουν φορες που νιωθουμαι τη μοιρα να κλεινει
γυρο μας σαν χερι γυρο από πομολο πορτας.
ναι μπορουμαι να αντισταθουμαι.
Αλλα ένα πομολο που δεν γυριζει
μια πορτα που κολαει και δεν ανοιγε
είναι ενοχλητικη για τους ( θεους),
και οι (θεοι) μπορει να αποφασισουν
να την ανοιξουν με μια κλοτσια.
Η ακομα χειροτερο,
μπορει να απομακρυνθουν αηδιασμενοι,
αφηνοντας μας να κρεμομαστε βουβοι
από τους σφιχτους μεντεσεδες μας,
εχοντας χασει τη μοναδικη ευκαιρια στη ζωη μας
να ανοιχτουμε στον περιτο κινδυνο,
και επομενος και στη γοητεια της ζωης.